Free hugs- wszyscy lubimy się przytulać

Chcę dziś napisać o wydawałoby się oczywistej oczywistości, o potrzebie przytulania.

Dlaczego akurat teraz o tym piszę?

Może dlatego, że żyjemy w tak szalonym i zapędzonym świecie, że często zapominamy o tych naszych naturalnych odruchach jak spędzanie czasu razem, rozmawianie, czy zwykłe przytulanie :)

Kilka dni temu pojechaliśmy na groby ze strony rodziny mojego Taty, bo wiadomo, że 1ego nie dam rady być wszędzie, po drodze odwiedziliśmy moją Ciocię Ewę.

Staram się zawsze wpaść na te kilka minut w odwiedziny, choć bez zapowiedzi, ale zawsze jestem mile przyjęta.

Ciocia jak zwykle serdeczna, zaraz zrobiła herbatę, bo pewnie nam zimno i przytuliłyśmy się, stałyśmy tak dłuższą chwilę, widocznie obu nam tego było trzeba.

Porozmawialiśmy sobie, bo nie widzieliśmy się od roku, więc tematów nam nie brakowało, mówię do Cioci, zróbmy sobie zdjęcie, ostatnio z Tobą mam zdjęcie zrobione z 10 lat temu, albo i wcześniej i zrobiłyśmy sobie.

Nie mogłyśmy się nagadać, a przed wyjściem jeszcze przytuliłam Ciocię i tak wtedy stwierdziłam, że warto napisać o tym, jak ważne jest przytulenie.

Kiedy jesteśmy małymi dziećmi z reguły rodzice nas przytulają, czasem siedzą przy nas w nocy, gdy chorujemy, głaszczą po głowie.

Gdy dorastamy przytulamy się z naszymi wybrankami serca, z narzeczonym, narzeczoną, mężem, żoną.

W końcu sami zostajemy rodzicami, kiedy po raz pierwszy widzimy swoje dziecko, chcemy je zamknąć w ramionach, chronić przed złem, bólem, zranieniem.

Choć dzieci dorastają nadal potrzebują naszego czasu, okazywania czułości, przytulenia.

Zauważyłam, że młodzi ludzie, kiedy się ze sobą spotykają( może nie wszyscy, ale znajomi moich dzieci) kiedy się spotykają też padają sobie w ramiona.

Widać taką mają potrzebę, w każdym z nas myślę jest ta potrzeba przytulenia, zrozumienia i akceptacji.

Ja również uwielbiam się przytulać, choć głównie przytulam członków mojej najbliższej rodziny, to kiedy spotykam się z przyjaciółmi też ich przytulam.

Mam też w rodzinie takiego fajnego bratanka, który pomimo tego, że jest trenerem personalnym i jest mega umięśniony uwielbia się przytulać.

Od kilku lat na całym świecie furrorę robi akcja FREE HUGS czyli darmowe przytulanie.

Czasem jest ona połączona ze zbiórką na jakiś szczytny cel, ale coraz częściej jest przy okazji imprez masowych dla młodzieży, bo czy jesteś mały, czy duży chcesz się przytulić, poczuć przez chwilę, że komuś na Tobie zależy( nawet, jeżeli jest to obca zupełnie osoba).

Zadziwia mnie jej fenomen i zastanawiam się, z czego on wynika?

Ale popieram fajne akcje, więc jestem jak najbardziej za, jeżeli chodzi o takie akcje.

Przytulajmy się, uśmiechajmy i znajdźmy dla innych czas.

Dzień Dziecka Utraconego

Długo zastanawiałam się, czy na blogu napisać o dziecku utraconym? jak to zrobić, abym mogła z siebie wyrzucić pewne skumulowane emocje, a jednocześnie kogoś nie urazić.

Przede wszystkim nie piszę , dlatego, żeby kogoś postawić w trudnej sytuacji, piszę o Dniu Dziecka Utraconego dlatego, że w tym roku i mnie ten dzień dotyczy.

Kiedy czytałam wpisy innych " aniołkowych mam" współczułam im, zastanawiałam się, jak one mogą normalnie żyć? jak sobie radzą? 

Ale po ludzku głupio mi było pytać, nie wiedziałam, czy ktoś mnie nie odbierze jako nachalnej osoby, która wchodzi z buciorami w czyjeś życie.

Jeżeli mój wpis pomoże choć jednej Mamie po stracie, to warto było.

Dołączyłam do " aniołkowych mam" w czerwcu, kiedy okazało się, że moja 7 tygodniowa ciąża się nie rozwija, a stan w jakim się znalazłam zagraża mojemu życiu.

Nie chcę pisać o szpitalu, o tym, że nic nie wiedziałam, nie było wsparcia psychologa, lekarze nic nie mówili, tylko rzucali jakieś dziwne hasła.

Jedynie przed samą narkozą przyszedł " ludzki" lekarz, jako jedyny zapytał: jak się czuję?

Wytłumaczył mi wiele.

W szpitalu jeszcze się trzymałam, a w drodze do domu płacz, w domu przez kilka dni nie mogłam się odnaleźć.

Pustka pomimo domu pełnego ludzi, smutek, żal, cierpienie fizyczne i psychiczne.

Gdyby nie wiara, mąż i dzieci, to nie wiem, jak bym przez to przeszła.

Głównie spałam i leżałam i wtedy pomogły mi książki O. Adama Szustaka, córka mi je przyniosła do szpitala i żeby zająć czymś głowę przeczytałam :" Osioł w raju" polecam,a druga to " Ewangelia dla nienormalnych" .

          Pomogło mi też forum o poronieniu, gdzie znalazłam potrzebne mi informacje, poczytalam historię innych, podzieliłam się swoją historią.

Jakby ktoś szukał, to podaję namiary na forum https://www.poronienie.pl/forum/index.php

Poznałam dziewczyny takie jak ja, po stracie pomimo tego, że się oszczędzałyśmy starałyśmy itd.

Dotarło do mnie, że to nie moja wina, że po prostu tak bywa, że w dzisiejszych czasach, 10-20 % ciąż kończy się poronieniem.

Nie ma znaczenia, czy masz 20 czy 40 lat, czy się oszczędzasz, czy dźwigasz ciężary, czy stosujesz dietę bezglutenową, czy nie.

Po prostu spotyka to niektóre kobiety, tylko niestety jest to temat tabu, nie umiemy o tym rozmawiać, nie wiemy, jak się zachować, jak reagować, kiedy spotyka to kogoś w naszym otoczeniu.

   Nawet nam jest ciężko powiedzieć naszym bliskim, choć czasem bardziej nas zrozumie obca osoba, niż ktoś z rodziny.

Ja też nie wszystkim powiedziałam, bo bałam się ich reakcji, oceniania, analiz.

Napiszę Wam też, jakie miałam najgorsze słowa pocieszenia:

1.weź nie becz( usłyszałam 2 godziny po stracie ) masz dla kogo żyć, masz troje dzieci, widocznie było chore

To wszystko powiedziała mi osoba bardzo bliska, z rodziny.

Tyle, że poronienie to strata i jak każda strata niesie za sobą ból i łzy i człowiek musi po prostu przeżyć etap żalu i smutku. Lekarze nawet mówią, aby kobietom po stracie pozwolić na czas żałoby.

Poza tym ja nie chciałam się zabijać, ani nie myślałam o śmierci, więc po co takie teksty.

Mam troje dzieci...

Mam troje dzieci tutaj i jedno tam, mam nadzieję, że poznamy się kiedyś.

Czy było chore?

Może i było, ale to mnie nie pociesza

2 przecież to nie było dziecko, więc co przeżywasz

dla mnie to było moje dziecko, które pokochałam

3. Będziesz jeszcze miała dzieci

Może będę miała, a może nie, ale każda mama, która planuje i dowie się o ciąży zaczyna się cieszyć, snuć plany, kochać tego maluszka i chciałaby urodzić zdrowe dziecko i przytulić.

Nawet, jeżeli będę miała jeszcze dziecko, to chciałabym przytulić tamto dziecko, zobaczyć, jak wygląda, poczuć uścisk paluszków na kciuku, spojrzeć w oczy...

Czasem lepiej po prostu w takich momentach być obok, pozwolić się wypłakać, wykrzyczeć, przytulić. Nie mówić nic, pomilczeć wspólnie.

Pomogły mi pogadanki Ojca Adasia, zwłaszcza jego mega cytaty 

Dziś byłam na specjalnej Mszy

Byłam w szoku, że był pełen kościół ludzi, że tyle osób straciło dzieci.
Atmosfera bardzo przyjazna, po Mszy kupiłam 2 książki, które mam nadzieję, że też mi pomogą.

Staram się normalnie żyć, choć w takie dni jak ten jest mi ciężko, tęsknię za tym moim malutkiem, zastanawiam się, jak by to było, bo byłabym już w 24 tygodniu, ale wierzę w to, że to jest wszystko większy plan, którego sens kiedyś poznam.

Dla mojego Maluszka

Nosiłam Cię 49 dni

A każdy z nich był wyjątkowy

Mówiłam Ci, co dzień, jak piękny świat jest

O tym, że liczy się każdy drobny gest

O ludziach, których spotykam

O tym, jaka gra muzyka

Jak bardzo Cię wszyscy kochamy

Jak mocno na Ciebie czekamy

Tak bardzo bym chciała zobaczyć Cię

Pocałować w nosek mówiąc: Kocham Cię

Zastanawiam się, jaki byś był

Gdybyś z nami tutaj pozostał i żył

Snułam przed Tobą marzenia,

teraz zostały tylko wspomnienia...

Na koniec zostawiam Was z utworem Luxtorpedy "44 dni"

VIII Międzynarodowe Warsztaty Gospel w Puławach

Jakiś czas temu, chyba jeszcze na starym blogu pisałam Wam o tym, jak zaczęła się moja przygoda z Warsztatami Gospel,  ale q woli przypomnienia.
3 lata temu podczas V Warsztatów Angela razem z młodzieżą ze szkoły wzięła udział w tych Warsztatach.
Poszłam na koncert finałowy i ... przepadłam.
Urzekła mnie historia Gospelu, niewolnicy w polu chwalący pieśnią Pana, czasem to jedyny pozytywny moment w ich życiu.
Te pieśni pozwalały im przetrwać i żyć, ludzie ludziom zgotowali taki los.
A muzyka i otwartość z jaką można było się spotkać zachwyciły mnie.
Mało tego, na koncercie nie można było siedzieć i po prostu słuchać, człowiek sobie podrygiwał nogą, klaskał , a prowadzący jeszcze zachęcali do wstania i przyłączenia się do nich.
2 lata temu postanowiłam wspólnie z Angelą wziąć udział w Warsztatach, o czym pisałam TUTAj
    Rok temu ze względu na Światowe Dni Młodzieży brali udział w Warsztatach młodzi ludzie z różnych stron świata, a w tym roku wzięłam udział z wszystkimi mymi dziećmi.
Cały weekend śpiewu, niesamowitej energii, miłości do bliźniego, radości i wiary.
Tym razem ze względu na remont w Domu Kultury Warsztaty odbywały się w Kościele, to było niesamowite przeżycie.
Niestety nie ma oficjalnie filmiku z koncertu, więc napiszę o nim innym razem.
Warsztaty prowadziła jedyna i niepowtarzalna Agnieszka "Baca" Tomaszewska wraz z wspaniałymi ludźmi z Poznania z zespołu Gospeljoy.
Na drugi dzień dołączył do nas Pastor Dave Daniel, wiecie co jest w nim niesamowitego( oprócz tego, że jest bardzo pozytywny i ma niesamowity głos) Pastor ma po prostu świetną pamięć, podszedł do nas i mówi, że nas pamięta, choć widział nas ostatnio 2 lata temu :)
O odczuciach związanych z koncertem finałowym napiszę jak już będzie dostępny film z koncertu, a teraz kilka zdjęć moich i ze strony Stowarzyszenia "Rodzina" z prób i przygotowań :)

Mogę Wam jeszcze zamieścić fragment próby, jak uczyliśmy się choreografii

https://www.facebook.com/rodzina.pulawy/videos/689603584562405/

I fragment próby utwory You deserve it